You remind me of the babe

Er zijn films, die blijven voor eeuwig briljant. Het maakt niet uit wanneer je kijkt, hoe oud de film is of hoe vaak je hem al hebt gezien. Dit soort films kun je altijd nóg een keer kijken. En als je – net als ik – geen DVD’s meer koopt, dan maak je voor dit soort films graag een uitzondering op die regel.

Laten we het hebben over een van mijn grootste favorieten. Over een film die mijn appreciatie voor David Bowie heeft doen groeien (niet mijn soort muziek) en mijn respect voor Jim Henson heeft vergroot. Laten we het hebben over Labyrinth.

“It’s so unfair”

De 15-jarige Sarah is een nogal egoïstisch meisje. Haar hele wereld draait maar om een persoon: Sarah. Ze is een echte puber: niemand begrijpt haar, de wereld is oneerlijk en het leven is vreselijk zwaar. Heel toevallig heb ik dat gevoel ook een jaar of 6 van mijn leven gehad. Gek genoeg, was dat zo rond mijn 18e opeens voorbij.

Goblins

Maar goed, dat terzijde. Als Sarah op een avond op haar broertje moet passen, maakt ze een kapitale fout. Ze vraagt de goblins (Google zegt kabouters… maar ik vind het meer trollen, maar dat zijn weer trolls… ik ben in de war) om haar broertje toch alstublieft mee te nemen. En Sarah heeft pech, voor één keer wordt er namelijk naar haar geluisterd, haar broertje wordt meegenomen naar het kasteel van de goblin King (Bowie) en alleen Sarah kan hem redden.

En daar begint het avontuur. Het kasteel van de koning ligt helemaal aan de andere kant van een groot doolhof (labyrinth… heee, de titel) en Sarah krijgt maar 13 uur om zich er een weg doorheen te banen. Dat gaat niet zonder slag of stoot natuurlijk. Onderweg moet ze dealen met meer en minder vriendelijke bedenksels uit de Henson-poppenfabriek. En zoals het hoort bij een dergelijk avontuur, leert ze daar wijze levenslessen van en verandert ze van een uitermate irritante puber in een te verdragen jongedame.

Alles

Labyrinth heeft het allemaal: humor, avontuur, muziek, special effects en natuurlijk the bog of eternal stench. Oftewel een moeras dat zo erg stinkt, dat als je het aanraakt, jij ook de rest van je leven zal stinken. Dat gegeven is voldoende om deze film een dikke duim de lucht in te geven. Met alle CGI en crap van tegenwoordig kun je het je bijna niet meer voorstellen (ja jij, jong mens), maar Jim Henson bewijst dat een goed verhaal blijft staan, zelfs wanneer je de touwtjes soms ziet.

Hoggle

Leuk om te weten trouwens: Hoggle – de dwerg-pop die gek is op glanzende spulletjes – werd bediend met 18 motortjes en 4 mensen. Het is fascinerend om te zien hoe Hoggle tot leven werd gebracht. Meer daarover in dit filmpje:

CGI wint daar gewoon niet van.

Muziek

Hoewel ik dus geen fan ben van de muziek van David Bowie is er één nummer uit deze film dat ik jarenlang als ringtone heb gebruikt. Zing je mee?

En nu snel downloaden die hap. Oh ja… en dan kopen (jajajaja ik zeg toch kopen).

Kopen & Kijken

Bestel de DVD van Labyrinth hier