Rise of the planet of the apes
Rupert Wyatt
2011
Kun je een concept voor een sciencefictionfilm uit 1968 in 2011 zomaar opnieuw gebruiken? Sterker nog: kun je dat doen als datzelfde concept in 2001 al in een remake is verwerkt?
Stoer
Dat hebben de makers van Rise of the Planet of the Apes zich vast ook afgevraagd. Hun antwoord was heel terecht “neen!”. Toen Charlton Heston in de zestiger jaren op een door apen gedomineerde planeet terecht kwam, was dat stoer. Hij was stoer, de planeet was stoer, de apen waren stoer. En als ik daar nu naar kijk, moet ik desondanks toch lachen.
In 2001 viel Mark Wahlberg ook uit de lucht op dezelfde planeet. Markie Mark was toch beduidend minder stoer, maar dat gold niet voor de special effects. Een remake van een klassieker met moderne technieken kan heel goed werken. Daar zijn de laatste jaren een paar mooie voorbeelden van te noemen. Ook Planet of the Apes (2001) was een mooi voorbeeld van hoe je met hedendaagse mogelijkheden een oude film in een nieuw jasje kunt steken. Heel goed was die film niet, maar meer dan een normale actiefilm (dertien in een dozijn) pretendeerde hij ook niet te zijn.
Emo-aapjes
Beseffend dat we niet weer naar exact hetzelfde verhaal kunnen kijken, hebben de makers van Apenheul 2011 het verhaal omgegooid. In plaats van wetenschappelijke fictie hebben ze er een realistisch emotioneel drama van gemaakt. Wetenschapper Will Rodman (gespeeld door een ietwat vlak acterende James Franco) is op zoek naar een geneesmiddel tegen Alzheimer. Gedreven door de liefde voor zijn dementerende vader (John Lithgow), zoekt hij – al experimenterend op chimpansees – naar het wondermiddel.
Uiteraard gaat er daarbij van alles mis en, zoals dat alleen maar in Amerika kan, uiteindelijk voedt hij thuis de Slimste Aap ter Wereld op. Wie wel eens films van Amerikaanse bodem kijkt kan zich misschien een voorstelling maken van de schaamteloze clichés waarvan inspiratieloze scenarioschrijvers gebruik kunnen maken; die trekken ze in deze film allemaal van de plank. Op de juiste momenten bespeelt Caesar (gespeeld door Gollum… herstel, Andy Serkis) het publiek en raak je vertederd of geëmotioneerd. De onoplettende kijker zal niet doorhebben dat hij zich steeds meer identificeert met een in spijkerbroek gestoken mensaap.
Mee eens. Ik heb ook alle oude planet of the ape films gezien en bevond mijzelf zelfs tussen de Apen, aangezien ik die versie van Markie Mark stage liep in de US waar een deel van de film is opgenomen. Blijft dan toch altijd speciaal als er weer een apen film uitkomt….
Vond vooral het begin wat gesapig. Spanning werd een beetje opebouwd, maar er vond helaas geen climax plaats……. Wat je in zo’n film wel nodig heb….. Jammer dat de film eindigde met wat apen bovenin een boom en een bloeddruppel van een piloot (of heb ik nu teveel gezegd….).
FJ
Dank voor je reactie. Met name omdat ik vooral reacties heb gekregen van mensen die het niet helemaal met mij eens waren. (elke medestander is welkom!) 😉
Hoewel je een minuscuul spoilertje weggeeft, is dat precies wat ik bedoelde. Ik kan leven met een halve film opbouw en een halve film vol gas. In deze film was die balans er niet. Te duf eerste uur en in het laatste half uur krijg je ter compensatie niet voldoende vuurwerk. Wel een beetje een gemiste kans, want dit had mooi kunnen zijn…
Dank voor je reactie. Met name omdat ik vooral reacties heb gekregen van mensen die het niet helemaal met mij eens waren. (elke medestander is welkom!) 😉
Hoewel je een minuscuul spoilertje weggeeft, is dat precies wat ik bedoelde. Ik kan leven met een halve film opbouw en een halve film vol gas. In deze film was die balans er niet. Te duf eerste uur en in het laatste half uur krijg je ter compensatie niet voldoende vuurwerk. Wel een beetje een gemiste kans, want dit had mooi kunnen zijn…